Oorzaken: Kinderen die in hun vroege jeugd ervaringen hebben meegemaakt waarin de emotionele hechting aan hun ouders niet goed is gegaan, kunnen een hechtingsstoornis ontwikkelen. Deze stoornis kent vele gradaties in zwaarte. Soms is er heel goed mee te leven voor de ouder en het kind en soms kan het leiden tot extreem geweld en uithuisplaatsing. De grote achterliggende reden voor deze stoornis is, dat het kind is teleurgesteld in de hechting aan de eerstverzorgende ouder. Hierdoor "leert" het kind heel snel, dat het voor zichzelf moet zorgen en absoluut niet kan vertrouwen op volwassenen. De oorzaken en omstandigheden die leiden tot deze stoornis zijn onder andere:

• Kind zijn uit een ongewenste zwangerschap

• Te vondeling gelegd zijn als baby

• Opname in een weeshuis

• Ter adoptie worden aangeboden aan nieuwe ouders

• Overlijden van een van de ouders

• Scheiding

• Mishandeling

• Psychische stoornis bij de ouder(s)

• Als baby langdurige, onontdekte pijn hebben geleden, door bv. oorontsteking of darmproblemen

• Langdurige afwezigheid van een van de ouders (uitzending van militairen, zeevarenden, buitenlandplaatsingen)

• Langdurige ziekte en ziekenhuisopname van de eerstverzorgende ouder in de eerste jaren van het leven

• Lang ziekenhuisopname van het kind in de eerste 2-3 levensjaren

• Teveel verzorgenden in de eerste jaren van het leven (kinderopvang, crèche, vaak wisselende oppas)

• Ouders met te weinig aandacht en tijd voor het kind (een uurtje kwaliteitstijd is niet genoeg . . . . )

• Verslaving bij de ouder(s), waardoor er te weinig aandacht is voor het kind

• Inentingen, met als gevolg verlies van vertrouwen in moeder die dit zomaar toelaat.

• Tot voor kort werd in Nederland Thimosal gebruikt voor conservering van het vaccin. Thimosal is een kwikverbinding. Zie voor de symptomen  van Kwikvergiftiging die deels overlappen met kenmerken van autisme, hechtingsstoornis, PDD-NOS e.d.

Algemene problematiek: De problemen met kinderen die niet zijn gehecht komen heel zwaar op het bordje van de eerstverzorgende ouder terecht. Deze persoon, meestal de moeder, heeft het niet gemakkelijk. Het komt vaak voor, dat het kind tegen moeder agressief en absoluut onredelijk is. Maar, zodra iemand anders in de buurt komt, verandert het kind op slag naar een modelkind. Als het kind logeert bij familie of vrienden doen zich nooit problemen voor. Als moeder dan later klaagt over het gedrag van het kind  naar bv de partner of de eigen ouders, dan wordt moeder niet begrepen. In sommige gevallen leidt dit tot onenigheid binnen families die zover kan oplopen, dat moeder helemaal alleen komt te staan. "Het kind heeft geen problemen, dus het zal wel aan de moeder liggen" is vaak de stelling van omstanders, waaronder ook psychologen en psychiaters. Niemand ziet de ware problemen van moeder. Vaak storten moeders in, omdat hun liefde naar het kind ook niet oneindig is. Het kind wordt dan uithuis geplaatst en functioneert geweldig in een instituut. Ook dit "bevestigt" dat moeder fout is.    MAAR: Het kind zet zich af tegen iemand die emotioneel te dicht bijkomt en gaat dan van zich afslaan. Zijn gedachte en lering in dit leven is: "Hechten aan iemand is later weer onthechten en dat doet pijn. Dus, liefde doet pijn. Conclusie: Niet hechten dus.....".  En als iemand te dichtbij komt, dan ga je gewoon slaan, schoppen, schelden, spugen, liegen, weglopen, mensen tegen elkaar opstoken, dreigen met zelfmoord etc. Net zolang tot je weer de volledige controle hebt over je omgeving en je leven, dan voel je je weer veilig.

Kenmerken: De kenmerken van het geen bodem syndroom / hechtingsstoornis overlappen met vele kenmerkenlijstjes. Verwisseling met verschillende andere syndromen komt regelmatig voor. Door de psycholoog en de psychiater worden regelmatig foute diagnoses gesteld, die leiden dan tot een foute therapie. Deze foute therapie lost de problemen niet op, maar veroorzaakt vaak  zelfs verergering. De meest in het oogspringende kenmerken zijn:

• Oppervlakkige hechting aan veel mensen, een soort allemansvriendje

• Hecht gemakkelijk aan vreemden en spreekt anderen zomaar aan en raakt ze ook aan

• Vernielzuchtig

• Maakt vaak geen oogcontact, dat confronteert te veel. Maar, als het kind liegt maakt het juist wel oogcontact !

• Knuffelt niet met de ouders

• Wreed naar dieren en kleine kinderen

• Kan niet goed denken in oorzaak en gevolg. Ziet de gevolgen van het eigen handelen niet

• Extreem claimend gedrag, hangt de hele dag aan de rokken van moeder of iemand anders, eist alle aandacht. Wordt die aandacht op een bepaald moment niet meer gegeven, dan wordt weer bevestigd dat volwassenen niet te vertrouwen zijn. Dan breekt de hel weer los.

• Stelen, vaak alleen maar om het stelen, niet om de waarde van iets, maar vanwege de veiligheid om iets te bezitten, weer die controle. Er is ook geen wroeging over de diefstal, omdat de ontwikkeling van het geweten niet goed op gang is gekomen.

• Liegen, ontkent fouten en probeert middels liegen de problemen op een afstand te houden. Men heeft dan het gevoel weer grip op de situatie te hebben.

• Ze zetten mensen tegen elkaar op (vader, moeder, hulpverlener of leerkracht) en krijgen hierdoor weer grip op de situatie. Het kan zelf zover gaan, dat er valse beschuldigingen uit voortvloeien.

• "De ander heeft het altijd gedaan", met het kind zelf is nooit iets mis.

• Het kind heeft geen geweten of gewetensontwikkeling. Doet foute dingen en heeft hier geen spijt van.

• Kletst onzin, uren achtereen. Geen serieus onderwerp komt naar voren. Dit leidt af van de echte problemen

• Geen impulscontrole. Zodra iets opkomt in zijn hoofd, moet het gebeuren. Gebeurt dat niet direct, dan is er stress en strijd

• Maakt ruzie over alles

• Hamstert eten en verstopt dit

• Dreigt met zelfmoord

• Is geobsedeerd door o.a. vuur, geweld en bloed

• Dwingt de ouders, gebruikmakend van ontlasting, zoals poep op de muren smeren, ontlasting eten, plassen in de kast etc.

Conclusie: Al deze dingen doet het kind maar om 1 reden. Die reden is: de ouder testen of die nog voldoende van hem houdt om hem ondanks dit gedrag nog lief te hebben. Als de ouder boos wordt, wordt de afwijzing steeds opnieuw bevestigd, dat het dus nog onveilig is om te hechten aan deze ouder. De weerstand zal toenemen. Blijft de ouder echter lief en geduldig reageren, dan zal het kind steeds ernstiger zaken uit gaan halen, om toch bevestigd te worden in zijn negatieve gedachtegang. Deze vicieuze cirkel is voor de eerstverzorgende ouder heel moeilijk vol te houden zonder steun uit de directe omgeving.

Lees voor het gevoel van het kind het gedicht  "Luister alsjeblieft naar wat ik NIET zeg"

Gradaties: Binnen de omschrijving van hechtingsstoornis komen veel verschillende gradaties voor. Soms mild en soms heel extreem. Uit de praktijk blijkt, dat de meeste TBS-patiënten (opgenomen in een justitiële inrichting), lijden aan een vorm van hechtingsstoornis.

Foute diagnose, verwisseling en overlapping komt vaak voor met:

• PDD-NOS

• Autisme

• ADD en ADHD

• OCS (obsessief compulsieve stoornis)

• Kwikvergiftiging

• Hypoglycemie

• Post Traumatisch stress syndroom (PTSS)

• Agressie

 

www.nieuwetijdskinderen.org