Huilbaby

Iedereen hoort wel eens in zijn omgeving over huilbaby’s. Je bent blij dat het jou niet overkomt. Maar als het dan plotseling wèl jouw probleem is, wat dan? De ongevraagde adviezen vliegen je om de oren. De één zegt: “Laat maar huilen, dan zijn ze er het snelste overheen.” De ander zegt: ”Het is een medisch probleem, dus maak er werk van.”

Ten einde raad

Als je dan iedere wijze raad hebt opgevolgd en je kind blijft ontroostbaar en ook de huisarts of kinderarts weet niets afwijkends te vinden, dan moet je er mee leren te leven zegt men. Daar gaat je nachtrust en je humeur en je staat alleen met je angst over jouw kind.

De weg

Natuurlijk begin je altijd bij jouw huisarts, want het kind kan natuurlijk iets fysieks mankeren. Wordt daar niets gevonden, dan zoek je verder via de weg van voedselintoleranties en allergieën, je probeert andere soorten voeding en andere slaappatronen. En als dat allemaal niet helpt zit je met de handen in het haar.

Wat nu te doen?

We gaan er vaak van uit, dat hele kleine kinderen geen emoties kennen, geen angst en verdriet. Het zijn in onze ogen kleine wezentjes die eten en drinken en slapen en verder niets. Nu blijkt, uit de praktijk, dat onze baby's wel degelijk bang kunnen zijn of verdrietig of boos. Baby's kunnen niet praten, dus we kunnen niet met hen naar de psycholoog.

  

www.nieuwetijdskinderen.org